ร้อยเจ็ดสิบสอง

นาฬิกาเดินเชื่องช้าจนล่วงเลยเที่ยงคืนไปแล้ว เสียงเข็มวินาทีดังพอที่จะรู้สึกเหมือนเป็นการเย้ยหยันในความเงียบ ฉันนั่งอยู่บนขอบเตียง เท้าเปล่ากดลงบนพรมขนนุ่ม จ้องมองเงาของประตูที่ล็อกอยู่ ฉันเฝ้ารอฟังเสียงเขามาตลอดทั้งเย็น เสียงประตูดังปัง เสียงฝีเท้าหนักๆ ของเขา แต่ทั้งบ้านยังคงนิ่งเงียบและเย็นเยียบ

จ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ